Gisteren is een advies uitgelekt van het College voor
zorgverzekeringen (CVZ) over hoe in de toekomst goedkoper gewerkt kan worden in
de geestelijke gezondheidszorg. Een belangrijk uitgangspunt daarbij zou dan
moeten zijn dat verzekeraars het behandelen van vastgestelde ziektes nog wel
vergoeden, maar het behandelen van klachten (zonder dat een ziekte is
vastgesteld) niet. De aanleiding hiervoor is de ernstig uit de hand lopende
zorgkosten.
In het journaal werd hierop vanuit de sector gereageerd door
een GGZ-arts. Hij gaf daarbij aan dat deze maatregel onuitvoerbaar zou zijn
omdat artsen dan in strijd zouden moeten handelen met hun beroepseed. Voorts
zou dat er dan toe leiden dat bewust andere diagnoses gesteld zouden worden om
zo wel in aanmerking te komen voor een vergoeding.
Het beroepen op de eed is volgens mij een drogreden. De eed
schrijft voor dat patiënten zo goed mogelijk behandeld moeten worden, maar niet
dat dat op voorwaarde is van een financiële vergoeding. Ik pleit er hier niet
voor dat artsen maar gratis moeten gaan werken, echter het verschuilen achter
die eed is niet correct. Vervolgens zou het bewust vaststellen van een andere
diagnose (het opstarten van een andere DBC) overigens wel in strijd zijn met de
eed. Er wordt dan namelijk gesjoemeld met de geneeskunst en je kunt moeilijk
stellen dat die op die manier juist wordt uitgeoefend.
Al met al is het natuurlijk een ingewikkelde kwestie. De
kosten rijzen de pan uit en daar moet iets aan worden gedaan. Naar mijn mening
dienen de artsen te opereren binnen de spelregels zoals die worden vastgesteld
door degene die gaat over het geld.
De bekostiging via DBC’s kent veel nadelen als het gaat om
sturen op kostenbeheersing. Idealiter zouden naar mijn mening artsen zelf een
budget moeten krijgen waar ze binnen moeten blijven. Als hun streven dan is om
op grond van hun eed zo goed mogelijke hulp te verlenen, dan zouden ze op basis
van dat uitgangspunt wellicht ook kunnen kijken wie het meest urgent de
intensiefste hulp nodig heeft en welke de lichtere gevallen zijn waar minder
inzet voor mogelijk is. Op die manier wordt de verantwoordelijkheid voor de kosten
dichter gelegd bij degene die gaat over het maken van de kosten. Dat zou
volgens mij vooruitgang zijn, maar wel een grote verandering voor de dokter. Bijzonder lastig, maar meer zorg leveren dan er geld is, kan evenmin een oplossing zijn.
