Gat op de woningmarkt?

Vanaf 1 januari 2011 mogen woningcorporaties leegkomende woningen met een huur onder de 648 euro alleen nog maar verhuren aan mensen met een jaarinkomen tot 33.000 euro. Deze regeling is afgedwongen door de Europese Commissie en onlangs op 28 oktober bekrachtigd door de Tweede Kamer. De regeling is een interventie in de woningmarkt, die op zich niet zo vreemd is als je kijkt naar de gigantische hoeveelheid scheefwoners in Nederland. Scheefwonen betekent in feite dat iemand met een relatief hoog inkomen, profiteert van gunstige voorwaarden die zijn bedoeld voor mensen met een relatief laag inkomen. De relatief hogere inkomens zouden in feite via de vrije markt aan een woning moeten komen en niet via een woningcorporatie. De woningcorporatie profiteert namelijk van gunstige voorwaarden (vanwege hun sociale doelstelling), waar marktpartijen geen gebruik van kunnen maken. Als corporaties wel een groot deel van hun bezit gaan verhuren aan mensen waar het niet voor is bedoeld, dan is dat een vorm van oneerlijke concurrentie. Vandaar dus het ingrijpen uit Brussel.
Maar waar leidt dit nu toe? Op korte termijn in elk geval tot veel rumoer in de corporatiesector. Er zijn de nodige uitvoeringsproblemen en de deadline is al over een maand. Op de lange termijn zullen deze problemen echter wel wegebben, zodra de ergste kinderziektes zijn opgelost.
Een andere kwestie is de groep nieuwe woningzoekenden met een inkomen net boven de 33.000-grens. Stel iemand verdient 40.000 euro. Hij mag niet huren bij de corporatie en hij kan niet huren in de vrije markt, aangezien daar momenteel nauwelijks aanbod is (als gevolg van eerder genoemde scheve historische concurrentieverhouding). Een huis kopen is ook moeilijk, want men kan maximaal een hypotheek krijgen van ca. 160.000 Euro (= 4 jaarsalarissen). Voor dat bedrag is in de Randstad niets te koop. Een lastige kwestie dus voor een behoorlijk grote groep. Het is zaak dat corporaties en particuliere partijen de handen ineen slaan om oplossingen te vinden voor deze categorie woningzoekenden. Op de lange termijn zullen er ongetwijfeld gezondere en eerlijkere concurrentieverhoudingen ontstaan, maar op korte termijn is er sprake van behoorlijke frictie tussen vraag en aanbod!

Clean shippingindex

Vorige week was ik gespreksleider bij een prachtig initiatief van Stichting Noordzee: de lancering van een "clean shippingindex". Waar gaat het om? Een van de laatste sectoren waar nog nauwelijks iets gedaan wordt aan duurzaamheid en milieubeleid, is de scheepvaartsector. Waar auto's en fabrieken steeds schoner worden, blazen schepen nog steeds de meest smerige zwarte rook de oceanen over. Om daar iets aan te doen is in Zweden een index bedacht waarmee voor bedrijven inzichtelijk wordt hoe "schoon" hun vracht wordt vervoerd. Ze kunnen zien welke reders de schoonste schepen hebben en dat vervolgens meenemen bij hun keuze voor een bepaalde reder. In Zweden doen alle grote bedrijven inmiddels mee (Volvo, Scania, etc.). In Nederland is de index dus vorige week gepresenteerd en Akzo Nobel heeft meteen toegezegd ermee te zullen gaan werken. Goed initiatief!

Gemeente Ter Weksel waarschuwt China voor de laatste maal!

Nadat de gemeente Amsterdam eerder dit jaar sancties afkondigde tegen het regime Bouterse, de wethouder van Leiden zich als goedheiligman liet fotograferen tussen allemaal kindertjes in een Zuid-Afrikaans dorp, konden we deze week lezen dat de gemeente Gemert-Bakel met 10 personen, 11 dagen naar Oeganda afreist. Vanwaar toch deze drang bij gemeenten om zelf voor ministerie van ontwikkelingssamenwerking te gaan spelen? En vooral, waarom op kosten van de belastingbetaler van geld dat bedoeld is voor lantarenpalen of schoolmaatschappelijk werk in de eigen gemeente?
Dat iemand iets tegen dictatuur of voor ontwikkeling in Afrika wil doen, prima! Sympathiek! Maar dan wel graag als particulier. Voor zover het van overheidswege moet gebeuren (de mate waarin wil ik hier nu niet over discussiëren) behoort dat te gaan via het ministerie. De reden is dat zij het goedkoper kunnen vanwege de schaalvoordelen, dat zij de afweging kunnen maken waar en hoe het geld het meest effectief kan worden ingezet, en dat zij politieke belangen kunnen afwegen die samenhangen met een dergelijk inzet. Een gemeente moet daar verre van blijven. Het is hun taak niet, ze hebben de expertise er niet voor en het zou zelfs strijdig kunnen zijn met andere projecten of hogere belangen die bijvoorbeeld het ministerie heeft. Laat Gemert-Bakel een brief schrijven naar het ministerie of naar de VN waarin ze uitleg geven over hun briljante Gemert-Bakelse afvalcomposteringsaanpak. Wie weet wordt er iets mee gedaan en geef het geld van de eigen inwoners uit waar het voor is bedoeld: veiligere oversteekplaatsen bij de school!

Innoveer welzijn: sluit buurthuis

Onder deze titel heb ik een artikel geschreven in het blad Binnenlands Bestuur. De essentie is dat welzijnswerkers er meer op uit zouden moeten trekken. Problemen moeten opgelost worden in de thuisomgeving van mensen, in plaats van dat ze naar een buurthuis moeten komen om daar in hun behoeften te worden voorzien. Veel buurthuizen kunnen dan gesloten worden en dat leidt tot nieuwe werkvormen, meer samenwerking in de wijk en ook meer efficiency.